W ramach przystosowania
polskiego prawa do unijnego weszła w życie nowa ustawa o transporcie drogowym.
Określa ona zasady podejmowania i wykonania:
-
krajowego
transportu drogowego,
-
międzynarodowego
transportu drogowego,
-
niezarobkowego
krajowego przewozu drogowego,
-
niezarobkowego
międzynarodowego przewozu drogowego[1].
Zgodnie z nią na zasadzie wzajemności
przedsiębiorcy zagraniczni będą uprawnieni do wykonywania transportu drogowego
na terytorium RP na podstawie prawa właściwego dla kraju ich siedziby. Ustawa
wprowadza również określone warunki podejmowania i wykonywania działalności
przewozowej. Jednym z takich warunków są szkolenia zarówno kierowców, służb dyspozycyjnych,
jak i właścicieli oraz gremiów kierowniczych.
Nowa ustawa o transporcie drogowym wprowadza
również licencje na przewozy krajowe – identycznie jak w UE. Jest to duży krok
naprzód regulujący polski sektor transportu samochodowego. Powinno to wpłynąć
na wzrost profesjonalizmu polskich przewoźników wewnętrznych, gdyż, aby
otrzymać licencje na podejmowanie i wykonywanie tych przewozów, będą oni
musieli spełnić określone warunki, w tym udokumentować swój profesjonalizm.
Licencja na krajowy transport drogowy upoważnia do
podejmowania i wykonywania przewozów. Licencja na międzynarodowy transport
drogowy nie zastępuje zezwoleń wymaganych przepisami lub umowami
międzynarodowymi.
Zezwolenia te są w naszych
warunkach na ogół trudno dostępne. Dotyczy to krajów, które te zezwolenia
reglamentują, takich jak: Austria, Niemcy, Francja, Belgia itp[2]. BOTM
wydaje zezwolenia na określone kierunki w ilościach liczonych w stosunku do
roku poprzedniego, co uniemożliwia przewoźnikom uzyskanie znacznie większej
liczby zezwoleń niż w roku poprzednim.
Przyjęcie Polski do Unii Europejskiej wyeliminuje tę
przeszkodę, utrudniającą prace polskim przewoźnikom międzynarodowym.
Obecnie duże znaczenie
odgrywa Umowa Europejska dotycząca pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe
przewozy drogowe zwana AETR[3].
Została ona sporządzona przez Europejską Komisje Gospodarczą ONZ w Genewie,
złożono do podpisu 1 lipca 1970 roku, weszła w życie 5 stycznia 1976 roku.
Polska była jednym z inicjatorów prac nad ta Umową i podpisała już 24 marca
1971 roku. Odmienność regulacji czasu pracy w Polsce, system wynagrodzeń i
układy zbiorowe spowodowały iż procedura ratyfikacyjna miała miejsce dopiero w
październiku 1992 roku[4].
Umowa AETR została
sporządzona w celach:
·
rozwoju i usprawnienia międzynarodowych
przewozów drogowych pasażerów i ładunków,
·
zwiększenia bezpieczeństwa ruchu drogowego,
·
uregulowania niektórych warunków zatrudnienia w
międzynarodowym transporcie drogowym zgodnie z zasadami Międzynarodowej
Organizacji Pracy,
Umowa AETR określa wiek kierowcy, czas prowadzenia
pojazdu, przerwy, czas odpoczynku kierowcy, obowiązek montowania i używania
urządzenia kontrolnego, obowiązek homologacji i kontroli urządzenia kontrolnego
i tp. Obecnie członkami tej umowy są następujące państwa: Francja, Belgia,
Włochy, Holandia, Portugalia, Wielka Brytania, Irlandia, Niemcy, Luksemburg,
Hiszpania, Austria, Szwecja, Polska, Norwegia, Dania, Grecja, Czechy, Słowacja,
Bośnia i Hercegowina, Słowenia, Białoruś, Estonia, Jugosławia, Łotwa, Mołdawia,
Chorwacja i Rosja.
[1] Lesiak Jerzy, Lesiak
Marek, Czynniki obniżające konkurencyjność polskich przewoźników w relacjach
z krajamiUE, STL, nr. 7-8/2002, str.60
[2] Ibidem, str. 62
[3] AETR – „Accord europeen
relatif au travail des equipages des vechicules effectuant des transports
internationaux par route”
[4] Ibidem
[5] Ibidem
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.